У агародах Дзэн
гавораць камянямі
пустэча
пясок
філасофскія тварэнні
могуць доўжыцца
ахалоджваць эмоцыі
гамы глупстваў
без якіх чалавек перастае быць
чалавекам
відаць лёгка дараваць
прасцей чым рабіць выгляд
кахаць мабыць прасцей чым кінуць
пясок у вочы
і разбураць гармонію Эдэма
у агародзе Дзэн
я не памятаю паху незабудак
а можа яны не пахнуць у маёй памяці
яны квітнеюць над ракой ашаламляючым блакітам
з жоўтым жартоўным вочкам
апраўленым у водбліскі ранняга лета
сцяжкі кветак…
цяпер я ў агародзе Дзэн
адзінаццатая не марыць
дванаццатая не ўспамінаць
трынаццатая не жыць
я выходжу…
“Жонка Бедуіна”, Быдгашч, 2011 г.
9 чэрвеня 2020